ვაზი უძველესი დროიდან უწმინდეს და მაგიურ მცენარედ ითვლება არამხოლოდ თავისი გარეგნული იერსახის, არამედ თავისი სამკურნალო თვისებების გამო. გადმოცემის მიხედვით ვაზი იყო უზენაესი ღმერთის მიერ დედამიწაზე შექმნილი ერთ-ერთი პირველი მცენარე. ყურძნისა და ყურძნის წიპწის ზეთის სასარგებლო თვისებების შესახებ ჯერ კიდევ შუა საუკუნეებში იყო ცნობილი. ამის მაგალითია ყურძნის წიპწის ზეთისა და ჩაის ვარდის საფუძველზე დამზადებული თმის ძირის გამამაგრებელი და ბზინვარების მიმნიჭებელი ელექსირი. ის ფრანგმა პარფიუმერმა ჟოზე დე მალმა შექმნა თავისი შეყვარებულის ანი ჟუანვილისათვის, რომელიც ბურგუნდიის ჰერცოგის ფილიპის სასახლის კარზე ფავორიტი იყო. ხალხი ყურძენს ჭამდა და სვამდა, მას ქიშმიშად და კონიაკად, კომპოტად და შამპანიურად აქცევდა. ბერძნები და იტალიელები დიდი ხნის წინ მიხვდნენ, თუ რაოდენ დიდი განძი იყო ყურძნის წიპწა. ისინი უკვე ასწლეულებია, რაც ყურძნის ზეთს კოსმეტიკაში გამოიყენებენ და მას ყურძნის წიპწის ისტორია შორეული წარსულიდან მოდის. საქართველოში, როგორც ვაზისა და მეღვინეობის აკვნის სამშობლოში, ყურძნის წიპწის გამოყენება ჯერ კიდევ ჩვენს წელთაღრიცხვამდე მეექვსე ათასწლეულში დაიწყეს. მევენახეობასა და მეღვინეობაში ძირითადი პროდუქტების (ყურძნის ღვინისა და წვენების) მისაღებად ყურძნის, როგორც ნედლეულის, გამოყენების დონე შეადგენს არაუმეტეს 80 %-ს, დანარჩენი – ნარჩენები, ან ყურძნის გადამუშავების მეორადი პროდუქტებია (ყურძნის ჩენჩო – მყარი ნარჩენები (ყურძნის თხელი კანი, წიპწების, თხლის ფრაგმენტების, რბილობის) პულპისაგან (დაქუცმაცებული ყურძნის მთელი მასისაგან) ყურძნის ტკბილის (წვენის)) გამოცალკევების შემდეგ.სხვადასხვა კერძებში ამატებენ, ამასთან 2018 წლამდე საქართველოში ყურძნის ზეთის მისაღებად ყურძნის ჩენჩოს გადამუშავება კუსტარულ ხასიათს ატარებდა, არ ხდებოდა მეღვინეობის ნარჩენების უდიდესი ნაწილის გადამუშავება, ისინი ტონობით გაჰქონდათ პოლიგონზე და ანადგურებდნენ.ირწმუნებიან, რომ რაც უფრო მეტი იქნება ორგანიზმში ყურძენი, მით უკეთესია.